woensdag 19 mei 2010

Als je loslaat heb je twee handen vrij!!!!!!

Als je niets onderneemt hoef je ook niet los te laten, hooguit wordt je door anderen losgelaten (denk daar maar eens over na!!). Loslaten begint al ver voor je een tocht onderneemt, hoe zal ik gaan, wanneer zal ik gaan, hoe vertel je het aan je partner en hoe reageert je omgeving, heb je verplichtingen die je mogelijk kunnen blokkeren, zo kan ik wel even doorgaan. Het is een heel proces en als je denkt alles goed geregeld te hebben kom je er toch nog achter dat je steken hebt laten vallen. Laat los of los laten, vrijblijvend of dwingend ze kwamen bij mij alle twee voor tijdens mijn tocht. Tochtgenoten die hun eigen weg gaan, steeds weer opnieuw afscheid nemen en kennis maken, kennissen die je tijdens de tocht onverwacht ontmoet en een paar dagen mee optrekt. Je kan alle mooie en minder mooie momenten niet vasthouden tijdens zo'n tocht, het is een overweldigende ervaring. De dagtochten zijn vaak lang, de herbergen liggen vaak ver uit elkaar, er is soms weinig te verteren onderweg dan hetgeen je bij je hebt. Als je laat in de middag soms doodmoe in een herberg aankwam en tochtgenoten weer terug zag en je het vuil van je lichaam en kleding had gespoeld dan was het vaak weer genieten met elkaar en meestal van het eten. Zien we elkaar morgen weer, vaak weten we het niet, we missen soms een afslag of kunnen de weg niet vinden, de tocht is te lang, spieren en/of voeten willen niet meewerken.
Accepteren heet dat of loslaten, het laatste heeft mij vaak verder geholpen, genieten van de momenten die je gegeven worden en dat waren er velen voor mij deze tocht. Dank aan de thuisblijvers, Marianne die mij liet gaan en volop meeleefde, zelfs vanuit Curaçao. Ook alle regeerders op het blog bedankt het is altijd weer leuk reacties te lezen, ik hoop dat een ieder een beetje genoten heeft van de verslagen en de foto's. Vandaag ben ik aan het loslaten, afscheid nemen van tochtgenoten, handen schudden, herinneringen ophalen, nog een rondje door Santiago, een pelgrims lunch gegeten in de keuken van het duurste restaurant van Santiago. Vroegen was dit een ziekenhuis/hostal voor pelgrims, nu staat er een hotel naast de kerk, en mogen al jaren 10 pelgrims of een ontbijt, lunch of avondmaal komen nuttigen.


Je meld je in de garage en als je bij de eerste 10 hoort ga je het hotel in, je haalt je gratis maaltijd zelf ik de keuken en in het Pelegrino lokaal kun je deze met elkaar opeten, ik was helaas de enige voor de lunch, niet getreurd lekkere koude pasta met room, vis met gebakken paprika en peren toe, een glas wijn erbij en de maaltijd kon worden aangevuld met broodjes en andere lekkernijen die klaar stonden en je zelf kon pakken. Leuk om even in de keuken rond te kunnen lopen en meteen het hotel en zijn binnenplaatsen te kunnen bewonderen. Daar kom je normaal niet!
Morgen vlieg ik naar huis, ik had nog wel naar Fisterra gewild (niet met de bus want dat is twee uur hobbelen heen en twee uur hobbelen terug en vier uur op een dag vind ik met dit mooie weer wat veel). De vliegtuigen waren vanaf vrijdag t/m maandag niet te betalen en het is ook wel leuk om op 20 mei weer voet op eigen boden te zetten, dus lezers adios mogelijk tot een volgende tocht.
Dirk

2 opmerkingen:

  1. Hallo Dirk,
    van harte gefeliciteerd. Nu is het weer los laten van de Camino, maar er komt wel weer een gelegenheid dat je thuis los gelaten wordt.

    Tot binnenkort
    Joost

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dik, goeie vlucht en prettig thuis komen, en een gezellige verjaardag.
    je hebt het veel over loslaten, maar er zijn momenten dat je ook effe moet vasthouden,.............. je vliegticket bv. :-) groetjes...........

    Els&Gert-jan

    BeantwoordenVerwijderen