Vanmorgen kwart over zes de eerste wekkers gingen en meer dan de helft van de pelgrims hadden hun bed al verlaten, in het donker scharrelden zij hun spullen bij elkaar. Het was vol in het kippen hok, zo'n 20 pelgrims sliepen opeen gepakt.
Vannacht had een telefoon elke 10 minuten een signaal gegeven dat er geen verbinding was en het duurde eindeloos voordat de eigenaar doorhad dat dit signaal van zijn toestel afkomstig was en het uitzette.
Gisterenavond hebben we lekker met drie Hollanders gegeten en halverwege schoof mijn Franse vriend aan die een klein beetje Duits spreekt en ik ook, dus we hebben vermakelijke conversatie. Hij begint meestal in het Duits en als hij het niet meer weet schakelt hij automatisch over in het Frans, zonder dit zelf te merken. Ik kan hem meestal wel volgen tenzij hij in het Frans begint te ratelen en hij merkt dat ik de draad kwijtraak. Mijn tafelgenoten beginnen moe te worden van al het schakelen in verschillende talen en zijn blij dat zij over twee dagen huis waards keren. Ondanks alles drinken we gezellig twee flessen wijn leeg en een borrel na afloop. 
De Fransman heeft zijn auto opgehaald van zijn vertrekpunt Casares en slaapt vannacht in de auto en gaat morgen om vijf uur rijden naar Barcelona, als we bij zijn auto komen blijkt dit een meer dan 20 (over)jarige Peugeot te zijn, hij heeft er nog steeds plezier in zegt de Fransman.Dus vanmorgen vroeg op stap voor de 34 km, na afscheid te hebben genomen van de herbergier die met koffie en stokbrood ons uitgeleidde deed en de pelgrims die met de bus gaan om de route te verkorten of niet instaat waren zo'n afstand te lopen.
Ik verlaat eenzaam het plaatsje en al bij de eerste kruising mis ik de richtingaanwijzing, voor mij loopt de Spaanse schilder die ook de weg nog niet gevonden heeft, non verbaal laten wij elkaar weten te zoeken tot er een kreet komt en hij de richting gevonden heeft. We lopen over een weg het dorp uit, slaan rechtsaf een pad in en dan klimt de zon langzaam boven de horizon en kleurt de wereld aan mijn rechterhand van oranje langzaam naar geel. We lopen door een wijds gebied over een 10 meter brede strook grasland, de wereld is naar alle kanten eindeloos, links stijgt de zon langzaam en kleurt de wereld, rechts een het vergezicht met graslanden en bomen en een eindeloze weg voor mij uit.
Als de einder wat zichtbaarder begint te worden door een Romeinse paal en het derde houten kruis, begint de weg langzaam te stijgen. Het pad versmalt langzaam hoe hoger we komen en uiteindelijk blijft er alleen een smal pad over. Deze weg zou ook de kruisweg genoemd kunnen worden en staan wel tien, meters hoge houten kruizen langs deze weg tot de uiteindelijke hoogte waar het ijzeren kruis staat.
De afdaling is scherp en kost veel kracht om af te remmen en de voeten niet te overbelasten. Dan vervolgt de weg zich slingerend door het glooiende landschap en zijn de vergezichten over graslanden weer terug, er is nu wat sluimer bewolking waardoor de zon wat getemperd wordt en dit het lopen veraangenaamd.
Ik loop weer over klei met stenen paadjes langs de stille weg, ik passeer een enkel huis en na een lange klim door de weiland gevolgd door een afdaling bereik ik het dorpje San Pedro van Rozados en na nog 4,5 km bereik ik de herberg in Morille.Bij de herberg is er een aardige ruzie aan de gang, mijn Hollandse tochtgenoten waren met de bus gegaan en hadden een bed voor mij gereserveerd, twee Spanjaarden pikten dit niet en eisten dat de eigenaar het bed in bezit nam, ik dus.
De herbergierster zat er mee in haar maag en had nog een oplossing een luchtbed in het gemeentehuis, dit stond mij wel aan ik was in goede stemming en de ruzie gesust en ik slaap lekker vannacht op een tweepersoons luchtbed.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten