Op weg

Om zes uur opstaan, eitjes bakken, sinasappeltje uitpersen, broodje roosteren, tafeldekken en dan komt ze beneden en vraagt slaperig moet je nu echt weg.
Dus je gaat op weg in de regen, stapt in een overvolle trein die bij elk station voller wordt, een blondine vraagt of zij naast je mag komen zitten waardoor de rugzak naast je in het gangpad wordt geploft, waar een ieder zich langs worstelt, de blondine kamt het haar, maakt zich op, spuit nog wat rond haar heen en stapt bij het volgende station weer uit.
Zo tuf je door naar Schiphol, de rij wacht voor het vliegtuig naar Sevilla is lang, als je eindelijk de bagage kwijt bent kan er nog even koffie gedronken worden en afscheid genomen van Marianne. Als je uiteindelijk in het vliegtuig zit wordt er meegedeeld dat we 20 minuten laten vertrekken. Je zit weer net zo opgepropt als in de trein en kan je benen moeilijk verplaatsen zonder een ander te raken laat staan dat je een elleboog op de ligger naast je kan zetten want die wordt al in beslag genomen.
Walkman op dan hoor je minder en daardoor ook minder irritatie. Je zit net weg te doezelen of de man bij het raam moet zo nodig naar de wc, dus allemaal van je stoel het gangpad in waar net het karretje van de koffie aankomt.
Dus je poft weer neer, de koffie nog niet op of de middelste man moet eruit vooruit het ritueel, als je weer zit te doezelen vraagt de man bij het raam “zou hij verzopen zijn in de wc”, als hij even later nog niet terug is ga ik toch even kijken, hij blijkt op een lege plek elders te zijn neergeploft, leuk om te merken dat als je je zorgen maak dat je buurman waarschijnlijk is weggespoeld, hij doodleuk ergens anders zit!

We zijn vlot uit het vliegtuig en als we de koffers hebben proberen we met de helft van de passagiers in een bus te stappen, na veel drukken en proppen komen we er met z'n allen in en onder het genot van vrolijke Spaanse dansmuziek swingen we door de staten van Sevilla, we ontwijken voetgangers, auto's lantaarnpalen en nemen de bochten al toeterend en swingend tot in het centrum.

Als we eindelijk aanlanden in ons hotel zijn we vermoeid en hebben dorst want het is een goed temperatuurtje in Sevilla.
We beginnen er zin in te krijgen nadat de kelen zijn gesmeerd lopen we naar de kerk voor een pelgrimspas, nee die wordt daar al drie jaar niet meer verstrekt, aan de overkant van de rivier in de kerk zo wordt er gezegd, die blijk dicht te zijn en pas over een uur open te gaan, dus lekker terrasje in de zon aan het water en na een uurtje weer naar de kerk, deze blijkt nog dicht, bij navraag blijkt dat we elders moeten zijn en net voor sluitingstijd van het Genootschap in Sevilla bemachtigen we nog een pelgimspas en met veel raad gaan we goedgemutst zaterdag het wijde land in op naar Santiago.